اخلاق شايسته
منتظران امام زمان (عليه السلام) که اورا مظهر کامل اخلاق ربّاني و آئينه تمام نماي آداب الهي مي دانند، چگونه ممکن است اخلاقي زشت و آدابي ناپسند داشته باشند؟ آنان که امام منتظر خويش را همچون جدّ بزرگوارش پيامبر اکرم (صلي الله عليه وآله) تکميل کننده مکرمت هاي اخلاقي مي شمارند و ظهور حکومت او را استمرار بعثت پيامبر (صلي الله عليه وآله) در اوج بخشيدن به فضيلت هاي معنوي به شمار مي آورند، چگونه است سريره و سيرتي رذيلانه داشته باشند؟
در حديثي که اندکي پيشتر درباره همدوشي و همراهي انتظار و ورع ذکر شد، خوش خلقي نيز به عنوان عاملي تعيين کننده در کسب افتخار ياوري قائم (عليه السلام) به شمار آمده بود.
«آن کس که مي خواهد در زمره اصحاب حضرت مهدي (عليه السلام) در آيد بايد که منتظر
[ صفحه 76]
باشد و در عين منتظر بودن، بر اساس ورع عمل نمايد و داراي خُلق و خوئي پسنديده و نيکو باشد.» [1] .
و نيز در همين مورد است کلام ديگر آن بزرگوار که معاشرت نيکو و برخورد خوب با همسايگان را از ويژگيهاي منتظران مي شمارد:
«و انتظار الفرج بالصبر و حسن الصحبه و حسن الجوار.» [2] .
پاورقي
[1] همان مدرک، همان حديث.
[2] بحارالأنوار، ج 87، ص 144.