معيار و اساس کرامت در اسلام چيزي جز پرهيزکاري و دوري از گناه نيست. [1] .

پس اگر قرار باشد انتظار فرج و ديده به راه



[ صفحه 73]



حاکميت اسلام و قرآن دوختن، فضيلت و کرامت مؤمنين به شمار آيد، هرگز خارج از مدار تقوي نمي تواند باشد. اجر و مقام منتظران اگر همپايه جهادگران در رکاب پيامبر (صلي الله عليه وآله) و شهيدان بخون فتاده در برابر او قرار مي گيرد، به يقين چنين درجه و پاداشي جز در سايه جهاد با نفس و پيروزي بر شيطان درون و پرهيز از گناه و معصيت دست يافتني نيست.

دامن آلودگانِ به خباثت گناه، اگر درفراق يار به ظاهر، خون از ديده ببارند بازهم در شمار منتظرين نيستند.

آشنايان با لذّتهاي شيطاني و کامراني هاي نفساني، اگر در هجر يار عمري را ناله برآورند بازهم به ساحت يزداني انتظار راه نمي يابند.

و بدين خاطر است که امام صادق (عليه السلام) دوري از گناه را همراه و همدوش انتظار شمرده است:

«اجتناب المحارم و انتظار الفرج.» [2] .



[ صفحه 74]



و در جاي ديگر انتظار و پرهيزکاري را در کنار هم، شرط ياري امام زمان (عليه السلام) قرار داده است:

«من سرّ أن يکون من اصحاب القائم فلينتظر و ليعمل بالورع و محاسن الاخلاق و هو منتظر.» [3] .

«هرکس شادمان مي شود به اينکه از ياوران حضرت قائم (عليه السلام) باشد، پس انتظار بورزد و بر اساس تقوي و خوش خلقي رفتار نمايد، در حاليکه منتظر است.»

قابل دقت است که نفرموده «پرهيزکار باشد»، بلکه فرموده «براساس پرهيزکاري عمل کند».

پرهيزکاران منتظر اهل فرار از صحنه هاي عمل و مسئوليّت نيستند. به بهانه پرهيزکاري راکد و ساکن نمي نشينند، بلکه پرسوز و پرتوان مسئوليّت مي پذيرند و به ميدان کار و فعاليّت هاي اجتماعي قدم مي نهند، امّا همواره مواظب و مراقبند که مبادا در دام گناه گرفتار آيند



[ صفحه 75]



يا قدم در محدوده گناه و نارضايتي خداوند نهند.