چشم انتظاري جز بر پايه شناخت ميسّر نيست. ابتدا بايد رهبري مبتني بر وحي و عصمت را شناخت و به لزوم آن معتقد بود تا بتوان خود را براي استقرار و پذيرش آن آماده ساخت. چنانکه ابتدا بايد نسبت به رهبر معصوم و امام منصوب از طرف خدا و پيامبر، معرفت پيدا کرد تا بتوان در دوران غيبتش به اميد زمان ظهورش به اطاعتش برخواست. و بدينگونه است که امام باقر (عليه السلام) اين ويژگي را قبل از انتظار بيان مي فرمايد:

«العارف منکم هذا الأمر المنتظر له........... کمن جاهد.» [1] .



[ صفحه 72]



«از ميان شما هرکس که اين امر را بشناسد و در انتظار آن باشد، بمنزله جهادگران است.»

و نيز از اين روست که امام سجاد (عليه السلام) اعتقاد به امامت را پيش از انتظار بيان مي دارد:

«اِنّ اهلَ زمان غيبته القائلون بامامته، المنتظرون لظهوره، فضل اهل کل زمان» [2] .

«همانا مردم دوران غيبت امام زمان (عليه السلام) که به امامت و پيشوائي او معتقد باشند و در انتظار ظهورش بسر برند، برتر از مردم هردوران ديگرند.»