از آنجا که اين مردان آزاده، براستي به امام قائم (عج) مي پيوندند تا در راه او هرگونه جانبازي لازم را بنمايند، خداوند نيز يار و ياور آنها است و با نيروهاي غيبيش آنها را کمک مي کند.

چنانکه قرآن مي فرمايد:

«اِنْ تَنْصُرُو اللّهَ يَنْصُرْکُمْ وَ يُثَبِّتْ اَقْدامَکُمْ؛

اگر شما خدا را ياري کنيد، خداوند شما را ياري مي کند و گامهاي شما را استوار مي دارد.» [1] .

امام سجّاد (عليه السلام) فرمود:

«گويا صاحب شما (حضرت قائم «عج») را مي بينم که همراه سيصدو اندي نفر در پشت کوفه به نجف مشرف شده، جبرئيل (عليه السلام) در طرف راست و ميکائيل (عليه السلام) در طرف چپ



[ صفحه 231]



و اسرافيل (عليه السلام) در پيش روي او است، پرچم پيامبر خدا (صلي الله عليه و آله و سلم) را برافراشته و آن پرچم را به جانب هيچ گروهي از مخالفان متمايل نکند، مگر اينکه خداوند آنانرا به هلاکت مي رساند». [2] .

نيز در ضمن روايتي رسولخدا (صلي الله عليه و آله و سلم) فرمود:

«هنگام خروج قائم (عج) منادي خدا از آسمان فرياد مي زند: اي مردم! مدت ستمگران تمام شد، و کار بدست بهترين امّت محمد (صلي الله عليه و آله و سلم) افتاد، روانه مکّه شويد.» [3] .

به اين ترتيب مي بينيم دست خدا همراه مهدي (عج) و يارانش است، در اين صورت پيروزي آنها حتمي است از طرفي در روايات مي خوانيم خداوند خروج قائم (عج) را در يک شب سامان مي بخشد. [4] .

به هر حال طبق مضمون فرموده امام باقر (عليه السلام) اين انقلاب نياز به ياران قهرمان و رشيد دارد، و بايد در اين راه خونها ريخته شود و عرقها در بدن جاري گردد. [5] .

ياراني که شايسته اطراف امامي باشند که پرچم رسولخدا را به دست گرفته و اسلحه هاي پيامبر (صلي الله عليه و آله و سلم) را با خود حمل مي کند، و پيراهن خوني شده اي را که پيامبر (صلي الله عليه و آله و سلم) در جنگ اُحد در تن داشت به تن دارد. [6] .