تخصّص و تعهّد و به عبارت ديگر علم و ايمان، و توسعه دادن به اين دو در همه ابعاد زندگي، بهترين زمينه ساز براي فراهم شدن ظهور امام زمان (عليه السلام) است، واين دو همچون دو بال پرنده اند که آن پرنده با آن دوبال به پرواز درمي آيد، اگر هيچيک از اين دو نباشد، پروازي



[ صفحه 195]



نيست واگر يکي باشد و ديگري نباشد باز نتيجه بخش نيست چرا که با يک بال نمي توان پرواز کرد.

تخصص بدون تعهد، مثالش در اين شعر مثنوي مولوي آمده:



تيغ دادن در کف زنگي مست

به که آيد علم، ناکس را بدست



تعهد بدون تخصّص نيز در بسياري اوقات به جاي پيشرفت بر مشکلات کار مي افزايد و احياناً خسارت جبران ناپذيري بر انسان وارد مي سازد و مثالش همچون ماشيني است که بدون چراغ در بيابان هولناک و پر فراز و نشيبي حرکت مي کند، که جز سقوط و سرگرداني نتيجه اي ندارد.

پيامبر خدا (صلي الله عليه و آله و سلم) فرمود:

«مَنْ عَمِلَ عَلي غَيْرِ عِلْم کانَ، ما يُفْسِدُهُ اَکْثَرَ مِمّا يُصْلِحُهُ؛

کسي که بدون علم و دانش کاري انجام مي دهد، ضرر و زيان آن بيش از نفع آن است.» [1] .

از سخنان اميرمؤمنان علي (عليه السلام) است که فرمود:

«کمر مرا دو گروه شکستند:

1 ـ دانشمندان منحرف

2 ـ مردم نادان» [2] .



[ صفحه 196]



قرآن مجيد در يک آيه، پيشروي و پيمودن درجات عالي و پيروزي را در سايه تخصّص و تعهد (علم و ايمان) هر دو دانسته و مي فرمايد:

«يَرْفَعِ اللّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنْکُمْ وَالَّذِينَ اُوتُوا الْعِلْمَ دَرَجات؛

خداوند از شما، آنان را که ايمان آوردند و تحصيل علم و دانش کردند، چندين درجه بر ديگران برتري مي بخشد.» [3] .

با توجه به اينکه علم و شناخت، انسان را به عوامل رشدو ترقّي و دستورات حياتبخش و سازنده مکتب حرکت آفرين و غني اسلام آگاه مي سازد، و تعهّد و ايمان، آن عوامل را اجراء مي نمايد.