آنچه علاّمه مجلسي پس از ذکر پاره اي از روايات که دلالت



[ صفحه 156]



بر ممنوعيّت نام بردن آنحضرت تا هنگام ظهورش دارد [1] مي گويد:

«قول به اينکه لحن روايات صراحت دارند که حرمت نام بردن امام عصر (عج) مخصوص زمان غيبت صغري نيست که بعضي آن را به اتّکا برخي علل استنباط کرده و با استبعاد و همي اختصاص به اين زمان داده اند» جدّاً مردود است، چه آنکه دانستي که اين اختصاص به اتّکاء علل استنباط شده و استبعاد و همي نيست بلکه در روايات متعدّد که کمتر از روايات ديگر نيست تصريح به عدم اختصاص ممنوعيّت بردن نام آنحضرت به عصر غيبت صغري شده است، به اضافه رواياتي که به روشني دلالت بر جواز و تصريح بنام آنحضرت دارند (که در قسم چهارم از روايات، آنها را شناختي که از نظر عدد زيادتر و از نظر دلالت قوي تر از روايات ديگر بودند).