از امور اصلي و هر روزه اي که حتماً بايد منتظران مهدي (عج) به آن اهميت دهند، انس گرفتن با قرآن و عمل به آن است. [1] .

در مورد شناختن مفاهيم قرآن و اجراي آن، مگرنه اين است که قرآن و عترت (عليهم السلام) در کنار همن هستند، امام زمان (عليه السلام) قرين قرآن است، اگر خداي نکرده قرآن مهجور گردد، درست بر عکس راه امام قدم (عج) برداشته شده است، اگر آيات عذاب، آيات رحمت، آيات عبرت! آيات سياسي، آيات عبادي، آيات تذکّر و... را با کمال دقت توجه کنند و هر روز بخوانند و معاني آن را در ذهن خود ترسيم



[ صفحه 341]



نمايند، خواهند فهميد که با اين کار چقدر سريع و آگاه به سوي فرج امام (عج) گام برداشته اند.

در اينجا براي اينکه هم از قرآن استفاده کرده باشيم و هم طرز استفاده را دريابيم و هم از دستورات محکم قرآن در جهت زمينه سازي براي حکومت صالحان مطلبي بدانيم به دو فراز زير از قرآن توجه کنيد.

در آيه 75 سوره نساء مي خوانيم:

«وَ مَالَکُمْ لاَ تُقاتِلُونَ فِي سَبِيلِ اللّهِ وَالْمُسْتَضْعَفِينَ مِنَ الرِّجَالِ وَالنِّسَآءِ وَالْوِلْدانِ الَّذِينَ يَقُولُونَ رَبَّنَآ أَخْرِجْنَا مِنْ هذِهِ الْقَرْيَةِ الظَّالِمِ أَهْلُهَا وَاجْعَلْ لَّنَا مِنْ لَّدُنْکَ وَلِيّاً وَاجْعَلْ لَّنَا مِنْ لَّدُنْکَ نَصِيراً؛

چرا در راه خدا و در راه نجات مستضعفين از مردان و زنان و کودکان، پيکار و مبارزه (با مستکبران) نمي کنيد و د رراه نجات مستضعفين که مي گويند خدايا ما را از اين شهر (مکه) که اهلش ستمگر است بيرون ببر و براي ما از طرف خودت سرپرست و ياور قرار بده، اقدام نمي نماييد؟»

اين آيه به ما مي گويد: نبايد بي تفاوت باشيم بايد براي خدا و نجات مستضعفين پيکار کنيم، مستضعفاني که خدا پرستند و دنبال رهبر شايسته اند و از ستم و ستمگران ناخشنودند، چنين افراد را بايد کمک کرد و نجات داد.



[ صفحه 342]



تعبير به «مالکم» (چرا) يک نوع استفهام انکاري است، حاکي است که حتماً بايد مسلمانان در راه نجات مستضعفان، نه تنها بپاخيزند بلکه بايد پيکار کنند.

پيامبر خدا (صلي الله عليه و آله و سلم) با بيانات جذّاب و پرمحتواي خود شاگردان مکتب اسلام را به گونه اي ساخته بود که در مبارزه با دشمن کارشان چنان اوج گرفت، که طبق روايات هفت نفر از فقراي انصار به حضور پيامبر (صلي الله عليه و آله و سلم) آمده و عرض کردند بر اثر تهيدستي وسيله اي براي شرکت در جهاد نداريم، شما وسيله اي از شمشير و نيزه و مرکب در اختيار ما بگذاريد تا در جهاد شرکت کنيم، پيامبر خدا (صلي الله عليه و آله و سلم) چون وسيله در اختيار نداشت، جواب منفي به آنها داد، آنها به قدري ناراحت شدند که اشک در چشم هايشان حلقه زده بود، و کم کم به گريه تبديل شد و سخت گريستند و بعدها به نام

«بَکّائون»

(گريه کنندگان) معروف شدند.

آيه 92 سوره توبه در وصف اين افراد مخلص نازل شد. [2] .

«وَلاَ عَلَي الَّذِينَ إِذَا مَآ أَتَوْکَ لِتَحْمِلَهُمْ قُلْتَ لاَأَجِدُ مَآأَحْمِلُکُمْ عَلَيْهِ تَوَلَّواْ وَّ أَعْيُنُهُمْ تَفِيضُ مِنَ الدَّمْعِ حَزَناً أَلاَّ يَجِدُوا مَا يُنفِقُونَ؛

و نيز اشکالي نيست بر آنها که نزد تو (پيامبر (صلي الله عليه و آله و سلم)) آمدند که



[ صفحه 343]



آنها را به مرکبي براي ميدان جهاد سوار کني، گفتي مرکبي که شما را بر آن سوار کنم ندارم از نزد تو بازگشتند در حالي که چشمانشان اشکبار بود، از اين رو که چيزي را نداشتند تا در راه خدا انفاق کنند.»

آري اين چنين تعليمات قرآن که دو نمونه اش را ذکر کرديم، اثر مي بخشد فرزندان و شاگردان قرآن بايد اين چنين تربيت گردند تا منتظر واقعي امام زمان (عليه السلام) شوند، پس بايد با قرآن مأنوس بود و اين درسها را از آن آموخت. [3] .