[ صفحه 333]



بايد قبل از قيام مهدي (عج) او را شناخت و از او پيروي کرد چنانکه امام صادق (عليه السلام) فرمود:

«رسول خدا (صلي الله عليه و آله و سلم) فرمودند: خوشا به سعادت آن فردي که قائم (عج) ما را قبل از قيامش شناخته و به او اقتداء کرده است، دوست او را دوست داشته و از دشمن او بيزاري بجويد، و امامان قبل از او را نيز وليّ و سرپرست خود را بشناسد، اين چنين افرادي دوستان من هستند و دوستي و مهر مرا به خود جلب کرده اند و گراميترين امّت من نزد من هستند.» [1] .

چنانکه امام قائم (عج) در فرازي از توقيع خود به شيخ مفيد که قبلاً ذکر شد مي فرمايد:

«ما حتماً به اخبار شما آگاهي کامل داشته، و هيچ مطلب کوچکي از اخبار شما از ما پنهان نيست، و گرنه آنچنان در سختي قرار مي گرفتيد که دشمنان شما، شما را تار و مار مي کردند.» [2] .

بنابراين بايد ما همواره به ياد امام عصر (عج) باشيم و به او اقتدا کنيم، او نيز حتماً به ياد ما هست، و ما را ياري خواهد کرد.



[ صفحه 334]



امام باقر (عليه السلام) يا امام صادق (عليه السلام) فرمود:

«لا يَکُونُ الْعَبْدُ مُؤْمِناً حَتّي يَعْرِفُ اللّهَ وَ رَسُولَهُ وَ الاَْئِمَّةَ کُلَّهُمْ وَ اِمامَ زَمانِهِ وَ يَرِدُّ اِلَيْهِ وَ يُسَلِّمُ لَهُ ثُمَّ قالَ: کَيْفَ يَعْرِفُ الآخَرُ وَ هُمْ يَجْهَلُ الاَْوَّلَ؛

مؤمن نيست مگر کسي که خدا و پيامبر (صلي الله عليه و آله و سلم) و همه امامان (عليهم السلام) و امام زمانش را بشناسد و به او مراجعه کرده و تسليم فرمان او باشد. سپس فرمود: چگونه ممکن است کسي امام آخر را بشناسد، ولي نسبت به امام اول (حضرت علي) جاهل باشد.» [3] .

آري امامان، همه از يک نور و يک ريشه اند و همه معلّمان قرآن و اسلامند و بايد به همه معتقد بود و شناخت و معرفت واقعي به همين است به اضافه تسليم بودن در برابر اوامر آنها و عمل به فرموده هاي آنها و الگو قرار دادن روش و منش آنان!

درست است که پس از آنکه جهان پر از ظلم و جور شد امام قائم (عج) ظهور مي کند، امّا اين مربوط به مخالفان امام (عليه السلام) و گنهکاران دور از امام (عليه السلام) است.

امّا شيعيان و علاقمندان به امام (عليه السلام) هر قدر گنهکار باشند به همين اندازه ظهور امام (عليه السلام) به تأخير مي افتد چنانکه در فرازي از توقيع امام



[ صفحه 335]



زمان (عليه السلام) به شيخ مفيد (رحمه الله) آمده:

«اگر شيعيان ما ـ که خداوند توفيقشان دهد ـ همگان در پيماني که با ما داشتند، متحد مي شدند، هرگز برکت ديدار ما از آنها تأخير نمي افتاد، و هر چه زودتر سعادت ديدار ما را با معرفت کامل پيدا مي کردند، ولي آنچه باعث اين دوري و سلب اين توفيق ديدار شده خبرهائي است که از اعمال ناپسند آنان به ما مي رسد.» [4] .