يکي از افراد موثّق، از مرجع تقليد، مرحوم حضرت آيت اللّه العظمي سيد شهاب الدّين نجفي مرعشي (وفات يافته 7 صفر 1414 هـ. ق) نقل کردند که ايشان فرمودند:



[ صفحه 268]



يکي از علماي نجف اشرف که مدّتي به قم آمده بود، براي من نقل کرد، مشکلي داشتم، به مسجد جمکران رفتم، درد دلم را در عالم معني به حضرت وليّ عصر (عج) عرض کردم و از او خواستم که وساطت کرده از درگاه خدا شفاعت کند تا مشکل من حل گردد. براي اين منظور به طور مکرّر به مسجد جمکران رفتم، ولي نتيجه اي نگرفتم، تا اينکه روزي در آن مسجد، در هنگام نماز دلم شکست و خطاب به امام زمان (عليه السلام) عرض کردم: «مولا جان! آيا جايز است که در محضر شما و در منزل شما باشم و به ديگري متوسّل شوم؟ شما امام من مي باشيد، آيا زشت نيست با وجود امامي مانند شما حتي به علمدار کربلا قمربني هاشم (عليه السلام) متوسّل شوم و او را نزد خدا شفيع قرار دهم؟»

از شدّت ناراحتي، بين خواب و بيداري قرار گرفته بودم، ناگهان با چهره نوراني قلب عالم امکان حضرت حجّت (عج) روبرو شدم، بيدرنگ سلام کردم، جواب سلامم را داد و فرمود:

«نه تنها زشت نيست و ناراحت نمي شوم که به علمدار کربلا متوسّل گردي، بلکه به شما راهنمايي نيز مي کنم که هنگام توسّل به علمدار کربلا چه بگويي؟ هنگامي که براي رواي حاجت به آن حضرت متوسّل شدي بگو:

يا اَبَا الْغُوْثِ اَدْرِکْنِي؛

اي پدر پناه دهندگان به فريادم برس و به من پناه ده.» [1] .