مقدمه
رسول اکرم (ص): افضل العبادة انتظار الفرج
گفتم که روي ماهت از ما چرا نهان است
گفتا تو خود حجابي ورنه رخم عيان است
گفتم که از که پرسم جانا نشان کويت
گفتا نشان چه پرسي آن کوي بي نشان است
مجموعه اي را که پيش روي داريد، عصاره برداشت ها و ديدگاه هاي انديشمندان و فرهيختگان علوم اسلامي است در باب انتظار. در اين نوشتار بر آنيم تا ضمن اشاره به گوشه اي از آن تعاريف و تعابير، انديشه فعال شما خواننده گرامي را با اين مضمون متعالي و انسان ساز و اميد بخش آشناتر و به اين مهم معطوف نمائيم.
انتظار و منتظر بودن امري است مسلم که در تمامي اديان آسماني و
[ صفحه 9]
ساير فرق از آن صحبت به ميان آمده و به انحاء مختلف اين مسئله مورد تأمل قرار گرفته و از آن به زبان هاي گوناگون بحث به ميان آمده است، آنگونه که فوتوريسم يعني اعتقاد به دوره آخرالزمان و ظهور منجي غيبي و مصلح جهاني نمونه اي از آن مي باشد که در کيش هاي آسماني يعني جودائيسم (يهود) و سه مذهب عمده مسيحيت (کاتوليک، پروتستان و ارتدوکس) و بطور کلي در ميان مدعيان نبوت به مثابه يک اصل مسلم و قابل قبول مطرح مي باشد.
از ديدگاه ما نيز همان گونه که بزرگان علوم اسلامي اشاره کرده اند، اصل مسأله انتظار از سه سرچشمه قرآن، سنت و عترت نشأت گرفته است.
جا دارد با اشاره اي گذرا به چند ديدگاه مطرح شده در خصوص مسئله انتظار اشاراتي هر چند مختصر در اين مورد داشته باشيم.
برخي از علما معتقدند انتظار واقعي روح را اميدوار و از پوچي مي رهاند و بسيج عمومي مؤمنان است براي اصلاح ساختار جامعه مورد رضايت حضرت ولي عصر عليه السلام.
تعدادي از انديشمندان بر اين عقيده اند که انتظار همانا ديده دوختن به راه تحقق امري است که منتظر را به حالت انتظار واداشته و هر چه اين معنا در نظر مهمتر باشد براي تحقق آن بيشتر تلاش مي کند.
[ صفحه 10]
در جمع بندي چکيده نظرات ارائه شده، انتظار عبارتست از:
امري سازنده و تمرين جهت تعالي روح و انديشه و اعتقادي ژرف به ظهور منجي و نگاهباني براي ايمان انسان ها از سستي و يأس و دريچه اي است اميدوار کننده به سوي اجراي فرامين الهي در جهت تحقق اهداف قرآن و عترت و دارويي براي محرومان و مصلحان در انتظار آن يار دور از نظر که از فطرتي الهي برخوردارند.
اميد آن که به مصداق آيه کريمه «و لقد کتبنا في الزبور من بعد الذکر ان الارض يرثها عبادي الصالحون» هر چه سريعتر با ظهور منجي عالم بشريت و ذخيره الهي صالحان به جايگاه حقيقي خويش که همانا فرمانروايي و تکيه زدن به مسند خليفة اللهي است نايل گردند.
باميد آن روز
[ صفحه 11]