مرحوم آيت اللَّه حائري مرقوم داشته اند: در چند سال قبل... يک روز عصر با مرحوم آقاي آقا سيد حسين قاضي (پسر عموي علّامه طباطبائي) به مسجد جمکران مشرف شديم. در مسجد بوي عطر مخصوصي به مشامم خورد. مثل آنکه کسي سابقا در اين محل بوده و رفته و بوي عطر آن هنوز باقي است. آن نوع عطر هنوز ياد ندارم که حس کرده باشم.

موقعي که به قم برگشتم، براي نماز مغرب و عشاء به مسجد امام رفتم. هنگام مراجعت به خانه، همان بوي را در دکاني که دواهاي قديمي فروخته مي شد حس کردم....

فرداي آن روز، به آن دکان مراجعه کردم و جريان يک سنخ بودن جا خالي جمکران و جا خالي اين دکان را براي صاحب دکان گفتم، و گفتم: معلوم مي شود ما بيگانه نيستيم مطلب را بگو.

گفت: إن شاء اللَّه خير است.

گفتم: آقا اينجا تشريف مي آورند؟

گفت: ممکن است بعضي از اصحاب ايشان اينجا تشريف بياورند.

نگارنده مي گويد: چند سال قبل، اين جانب براي يکي از دوستان هم بحث خود (جناب آقاي سيد حسن آل طه) در مسجد جمکران اين جريان را از مرحوم آيت اللَّه حائري -استاد عظيم الشأن و متفکر خودمان- بازگو مي کردم و در ذهن خود به ديد ساده لوحي به آن مي نگريستم. در آن اثنا چنان بوي خوشي فضا را عطر آگين کرد که سابقه آن را نداشتم، و اين بوي خوش براي هر دو نفر ما تا مدّتها محسوس بود، و هرچه به اطراف نگاه کرديم کسي در حال عطر زدن نبود.