يکي از علمايي که محضر او را درک کردم، مرحوم آيت اللَّه آقاي حاج شيخ محمدباقر محسني ملايري بود که چند سال قبل در قم وفات يافت. او از اصحاب مرحوم حاج شيخ حسنعلي اصفهاني بود و از ايشان قضاياي متعدد، در خاطر داشت. آن مرحوم در استخاره با قرآن در عصر خود بي نظير بود و مردم حتي از آمريکا و اروپا به وسيله تلفن و يا نامه از ايشان استخاره مي خواستند.

اين امتياز براي ايشان، در اثر ادبي بود که در باره مرقد مطهر حضرت رضاعليه السلام اِعمال نموده بود. جريان را در شبي از شبهاي ماه رمضان که به ديدار ايشان رفته بودم، چنين شرح داد:

حدود دو سال در مدرسه بالا سر مشهد مقدّس - که فعلاً تخريب و جزء يکي از رواق هاي حرم رضوي است - حجره اي داشتم مشرِف به بالا سر قبر مطهر، و معروف بود که حاجي سبزواري سالها در آن سکونت داشته است. در مدتي که اقامت داشتم به احترام قبر مطهر پايم را دراز نمي کردم. خوابم به صورت نشسته بود. بعد از دو سال که طبق معمول سحرها به حرم مي رفتم، از طرف پشت سر قبر مطهر وارد حرم شدم، مکاشفه اي رخ داد: مشاهده کردم که وجود مقدس امام عليه السلام به استقبالم آمد و يک بشقاب خوراکي، شبيه نقل هاي برنجي شکل در دست دارند؛ به من تعارف نمودند، مقداري برداشتم و خوردم. از آن تاريخ علم استخاره به من داده شد. ايشان فرمود: اين قسمت مکاشفه را براي کسي جز شما نگفته ام (اين چنين يادم هست).