نگارنده قبول دارد که ترک گناه و انجام فرائض و نوافل، صفاي باطن ايجاد مي کند و در موفقيت، تأثيري بسزا دارد. در حديث هم آمده است: من اخلص للّه أربعين يوما فجّر اللّه ينابيع الحکمة من قلبه علي [1] لسانه؛هر کسي چهل روز خود را براي پروردگار خالص کند، ابواب حکمت برايش باز مي شود، ولي اين امر علّت تامّ براي ترقيات علمي نيست، بلکه جزء علت است و اجزاي ديگر علت تامه، زحمت کشيدن و ادامه درس وبحث است.