«مهدويت» اعتقادي سازنده، متکامل و اميدبخش بود که پيامبر اسلام(ص) به نقل فريقين ويژگي‌هاي آن را بيان فرمود و امّت را به انتظار آن ترغيب فرمود. در طول تاريخ مسلمانان، همواره برخي از افراد بيماردل، جاهل و هوا پرست از اين آموزه‌هاي آموزنده، سوء استفاده کردند و با اين هدف به ادّعاهاي واهي پرداختند. وقتي که علي‌محمد شيرازي در سال 1260ق خود را «قائم منتظر» خواند، ظاهراً نخستين گروندگان به او را - عدّه‌اي از - شيخيان متعصّبي تشکيل مي‌دادند که بنابر آموزه‌هاي سيدکاظم رشتي منتظر ظهور امام بودند؛ [1] کساني مانند ملاحسين بشرويه‌اي که در مسجد کوفه در انتظار ظهور اعتکاف گزيده بود و چون خبر به او رسيد، نزد علي محمد رفت و با او گفت و گو کرد و دعويش را پذيرفت. علي‌محمد نيز او را «باب» خواند و براي دعوت به خراسان فرستاد تا مردم را گرد آورد و با درفش‌هاي سياه خروج کنند!!! علي‌محمد خود نيز براي اين که به مقتضاي حديثي که مي‌گويد: امام زمان(ع) از مکّه ظهور خواهد کرد و يارانش از خراسان بيرون مي‌آيد، روي به حجاز نهاد، ولي در آنها دليريِ طرح دعوي نيافت و به بوشهر بازگشت. بابيان معتقدند که وي در مکّه «اظهار امر» کرد و به شريف مکّه و شاه ايران و امپراتور عثماني نامه نوشت و آنها را به اطاعت خواند.