عنوان «باب» لقبي مقدّس دراحاديث و روايات رسيده از پيامبر و اهل بيت اطهار(ع) است و افرادي از اصحاب برجستهِ پيشوايان معصوم(ع) به خاطر ويژگي‌هايي که بر شمرده خواهد شد، به عنوان «باب» خوانده مي‌شدند.

در اين ميان، عدّه‌اي جهت رسيدن به اميال و هواهاي نفساني خويش، از اين واژهِ مقدّس در تعاليم ديني و شيعي، بهره جسته و به دروغ خود را «باب ائمّه» معرّفي کرده‌اند.

البتّه خوانندگان محترم بر اين امر آگاهند که در طول تاريخ، عدّه‌اي با ادّعاي دروغينِ «الوهيّت»، «ربوبيّت»، «نبوّت» و «امامت»، هم خود از راه حق منحرف شدند و هم عدّه‌اي از مردم ناآگاه يا مغرض و سود جو را به انحراف کشاندند.

در جريان‌شناسي انحرافي «بابيّت» دقيقاً تکرار همين نکته را مي‌بينيم. از اين رو، بر عالمان دين و دست اندرکاران امور ديني - فرهنگي فرض است که ضمن بازخواني تاريخ گذشته، به شناسايي زمينه‌هاي اين نوع انحراف در عصر کنوني پرداخته و با اطّلاع رساني لازم و هشدار به هنگام، از پيدايش «بابيّت» دروغين و گرايش به آن جلوگيري به عمل آيد.

اينک با توجّه به اهميّت مسأله، و تناسب مباحث گذشته، در بخش معرّفي فرقه‌هاي انحرافي در مورد حضرت مهدي(ع) - که از فرقهِ ضالهِ «بابيّه» سخن به ميان آمد - در اين نوشتار به مسألهِ «باب» به عنوان لقبي ارزش‌مند و از «ابواب» و «بوّاب» به عنوان انسان‌هاي برجسته سخن خواهيم گفت و سپس با شناسايي اجمالي مدّعيان دروغين بابيّت در عصر حضور و غيبت، عدّه‌اي را معرّفي خواهيم کرد.