علي محمّد شيرازي، به ادّعاهاي واهي «بابيّت»، «ذکريّت» و «مهدويّت» بسنده نکرد، و انحراف و گمراهي را به حدّي رسانيد که مقام ادّعاي مهدويّت را به مرتبه ي «رسالت» تبديل کرد و مدّعيِ نزول کتاب جديد و دين نو گرديد و به گمان خود، احکام جاودانه ي اسلام را با نوشتن کتاب بيان نسخ کرد! وي، در اين باره نوشت:

در هر زمان، خداوند جلّ و عزّ، کتاب و حجّتي از براي خلق مقدّر فرموده و مي فرمايد. در سنه ي هزار و دويست و هفتاد از بعثت رسول اللّه صلي الله عليه وآله کتاب بيان و حجّت را ذات حروف سبع [علي محمّد که داراي هفت حرف است] قرار داد. [1] .

آري، بدين سان بود که انحراف کوچکِ «ادّعاي بابيّت»، به انحراف بزرگي چون «ادّعاي رسالت» منجرّ شد و عدّه اي به گمراهي و ضلالت روي آوردند.

وي، خود را برتر از همه ي انبياي الهي مي انگاشت و مظهر نفس پروردگار مي پنداشت [2] و عقيده داشت که با ظهورش، آيين اسلام، منسوخ، و قيامت موعود در قرآن، به پا شده است. [3] .

بدين ترتيب، علي محمّد شيرازي، هر از چند گاهي، دعاوي خود را به مقامات بالاتري تغيير مي داد و سخنان پيشين را براي ياران اش تأويل مي کرد و آنان را در پي خود مي کشيد.