همين که از دعاوي «بابيّت» و «ذکريّت» مدّتي گذشت و گروهي نزد سيّد علي محمّد شيرازي جمع شدند، وي ادّعاي خود را تغيير داد و از «مهدويّت» سخن به ميان آورد و گفت:

من ام آن کسي که هزار سال مي باشد که منتظر آن مي باشيد. [1] .

برخي آورده اند، خودِ «باب» از عراق به مکّه رفت و چنان که بابيّان گفته اند، در آن جا دعوي مهدويّت خود را علني ساخت. در اخبار ظهور مهدي عليه السلام آمده است که او، ابتدا در مسجد الحرام، خود را معرفي مي کند، او نيز به مکّه رفت. سپس به بوشهر بازگشت، رحل اقامت افکند.

مدّت دعوت قائميّت و مهدويّت او، حدود دو سال و نيم در آخر زندگي اش بيش نبود و با وجود توبه نامه، در ادّعاي خويش ثبات قدم نداشته است. [2] انديشه مندان مسلمان، اعم از شيعه و سنّي، کتاب هاي بسياري در ردّ اين فرقه نوشته اند که در ادامه ي اين سلسله نوشتار، تعدادي از آن ها را يادآور خواهيم شد. إن شاء اللّه.