اين نوع از تفويض، مي تواند دو معنا داشته باشد:

الف) خداوند، کليه امور دين را به پيامبر (ص) و امامان معصوم (ع) واگذار کرده است، تا هر چه بخواهند، حلال کنند و هر چه بخواهند، حرام نمايند، بدون اين که اين احکام را از وحي بگيرند. مسلماً اين معنا، با آموزه هاي صريح قرآن، مخالف است؛ چه اين که پيامبر اکرم (ص) از روي هوا و هوس، سخن نمي گويد و هرچه مي گويد، وحي است: «و ما ينطق عن الهوي ان هو الا وحي يوحي» [1] .

ب) خداوند، چون پيامبرش را به کمال رساند و آن حضرت (ص) به مقامي رسيد که جز حق و صواب را انتخاب نمي کرد؛ پس اختيار بعضي از امور (مثل تعيين مستحبات در نماز و روزه و...) را به او واگذار کرد و سپس آن حضرت را با وحي تأييد کرد.

اين معنا نادرست نيست و رواياتي در تأييد، آن وارد شده است. [2] .