در سال 1921، با مرگ عبدالبهاء، شوقي افندي نوهِ دختري ميرزا حسينعلي زعامت بهائيان را بر عهده گرفت که تا 1957 ادامه يافت.

بنا به نقلي، شوقي افندي پيش از مرگش، طرح تأ‌سيس تشکيلاتي به نام «بيت العدل» را صادر کرد و چون مي‌دانست که بعد از وي اين تشکيلات را بايد شخصي مطمئن اداره کند، «چارلز ميسن ريمن» آمريکايي را به جاي خود انتخاب کرد. از اين رو، وقتي که شوقي افندي در سال 1336 ش (1957م) به طرز مشکوکي در لندن جان سپرد، «ميسن ريمن»، فرزند يکي از روحانيون کليساي اسقفي جاي وي را گرفت و خود را «شبان بهائيان» ناميده است. پس از او نيز افرادي همانند وي، رهبري بهائيان را بر عهده گرفتند (و بدين ترتيب حرکتي که از يکي از محلاّ ت شيراز شروع شد، از ايالات متحده آمريکا سر بر آورد)!!!

از سوي ديگر، بهائيان ساکن در فلسطين اشغالي و کشورهاي ديگر همسايه، با نپذيرفتن رهبري «ريمن»، يک گروه 9 نفري را مسؤ‌ول بيت العدل (در حيفاي اسرائيل)، و رهبران بهائيان قرار دادند و به اين وسيله سمبل همکاري جهاني يهود و بهائيت عليه منافع ملت‌هاي شرق اسلامي اعلان موجوديت کرد. [1] .

در سال‌هاي اخير، شخصي به نام جمشيد معاني، در اندونزي خود را «اسماء الله»، ناميده و ادّعاي رهبري بهائيان را دارد. اعضاي محفل بهائيان پاکستان نيز به او پيوسته‌اند. او جملات عربي به شيوهِ سيد علي محمد باب و بهاءالله به اصطلاح به صورت آيات به زبان عربي نازل کرده است‌.... [2] .

ناگفته نماند که بعد از مرگ شوقي افندي، اختلافات در رهبري بهائيان، آنان را به دو جناح انگليسي طرفدار «روحيه خانم ماکسول» همسر شوقي، و «ميسن ريمن» آمريکائي تقسيم کرد. [3] .

اکثر بهائيان رهبري ميسن ريمن را نپذيرفتند و در انديشهِ تقويت تشکيلات بهائيه بر آمدند که با انتخاب هيئت نه نفرهِ بيت‌العدل در سال 1382 ه.ق زعامت امور بهائيان به آنها سپرده شد.