با مرگ ميرزا حسينعلي، بابيان و بهائيان در حالت صبر و انتظار به سر مي‌بردند تا اين که پسر ارشد ميرزا حسينعلي به نام عباس افندي - که بعدها «عبدالبهاء» لقب گرفت - تلاش گسترده‌اي را آغاز کرد و ضمن هدايت و رهبري اين فرقه، به تبليغات فراگير دست زد. وي که در محيط حکومت عثماني و در داخل ايران مجالي براي تبليغ نمي‌يافت، در سال 1911 ميلادي به اروپا مسافرت نمود. و در سال 1912، نه ماه در آمريکا توقّف کرد و برخلاف رهبران پيشين، به جاي روسيه با انگلستان و سپس با آمريکا رابطهِ ويژه‌اي برقرار نمود. (تفصيل بيشتر اين مطلب، در بخش نقش و نفوذ استعمار در شکل‌گيري و تداوم اين فرقهِ ضالّه خواهد آمد).