آن حضرت فرزند خود را دور از دسترس دشمنان و اغيار قرار مي داد، و تنها گهگاه شيعيان با فضيلت به حضورش بار مي يافتند، تا آنکه در سال 260 هجري امام حسن عسکري عليه السلام رحلت فرموده و امر ولايت الهي به آخرين گوهر تابناک خاندان پيامبر، حضرت صاحب الامر عليه السلام رسيد.

هر چند آن بزرگوار در ميان خلق ظاهر نمي شدند اما افراد مورد اعتمادي مرتب خدمت ايشان رسيده و مشکلات شيعيان را عرض نموده و راهنمائيها و فرامين آن پرتو فروزنده الهي را به مردم ابلاغ مي کردند، اين اشخاص که از نظر ايمان و پرهيزکاري و اعتماد و وثوق، سرآمد مسلمانان آن دوره بودند، واسطه بين مردم و آن حضرت بشمار مي رفتند و راهنماييها و ارشادات ايشان را به مردم مي رساندند.

از ميان نواب آن حضرت چهار نفر مشهورتر و خاصتر مي باشند، که واسطه بين ايشان و عموم مردم بوده وبه نواب اربعه معروفند و عبارتند از:

عثمان بن سعيد عمري، محمدبن عثمان بن سعيد عمري، حسين بن روح نوبختي، علي بن محمد سيمري.