در بعضي از روايات ذکر شده که پس از ظهور حضرت مهدي(عج) و گشودن شهرها و کشورهاي گوناگون، مخالفت هايي محدود و اندک، با آن حضرت صورت گرفته، شورش ها و اغتشاشاتي رخ مي دهد. برخي از اين شهرها و قبايل، به رويارويي با حضرت مي پردازند که به وسيله لشکريان امام سرکوب مي شوند. گروهي کج انديش، سخن حضرت را در برخي مسائل نمي پذيرند و به سرکشي عليه آن حضرت، دست مي زنند که دوباره به وسيله لشکريان حضرت سرکوب مي شوند. با اين حال اين شهرها محدود و غير فراگير بوده و در همان زمان هاي آغازين قيام خواهد بود و پس از رفع اين اغتشاشات و آشوب هاي جاهلانه، مشکلي خاص در جامعه به وجود نخواهد آمد و حتي شايد نيازي به قدرت نظامي و سرکوبي نباشد.

امام صادق عليه السلام مي فرمايد: «سيزده شهر و طايفه هستند که مردم آن، با حضرت قائم به نبرد مي پردازند و حضرت با آنان مي جنگد. آنها عبارت اند از: مردم مکه، مدينه، شام، بصره، دمنستيان، کردها، اعراب قبائل بني ضبّه، غني، باهله و...» [1] و امام باقرعليه السلام در مورد يکي از اين شورش ها مي فرمايد: «اين آخرين سرکشي عليه قائم آل محمد است» [2] .

با تشکيل دولت مهدوي و فروپاشي قدرت هاي باطل (کفر و فساد)، جنگ ها به پايان مي رسد و ديگر قدرتي باقي نمي ماند که بعد از آن با ارتش مهدي، مقابله کند. مردم نيز همه طرفدار و علاقه مند به حضرت هستند. در واقع نيروي نظامي رو به کاستي مي رود و سازوبرگ جنگي، در بازارها بدون تقاضا مي گردد ودر نتيجه ارزان وبي خريدار مي شود. امام علي عليه السلام مي فرمايد: «... جنگ ها به پايان مي رسد» و زمخشري نقل مي کند: «يکي از نشانه هاي قيام [مهدي] اين است که از شمشيرها به جاي داس استفاده مي شود» [3] .