امام مهدي عليه السلام پس از ظهور و قيام به هدايت و ارشاد مردم مي پردازد و آنان را به معنويت و عدل و داد فرا مي خواند. در برابر گفت و گوهاي منطقي و ارشادات آن حضرت، گروه باطل و صاحبان زر و زور و تزوير و فساد قرار مي گيرند. در نتيجه آن حضرت بعد از اتمام حجت به مبارزه مي پردازد و نهضت مستضعفان و ستمديدگان را رهبري مي کند. امام صادق عليه السلام در اين باره مي فرمايد: «تحقق آيه شريفه «ليظهرهُ علي الدين کلّه» به دست مهدي است... ما بر شيوه رسول اکرم صلي الله عليه وآله هستيم تا خداوند به ما اجازه دهد که براي اظهار آيين او شمشير بکشيم و مردم را به سوي او فرا بخوانيم. در پايان چنين خواهيم کرد، چنان که پيامبر خداصلي الله عليه وآله در آغاز چنين کرد» [1] .

«شمشير» نشانه قدرت و نماد قهر و غضب الهي بر دشمنان حق و پايان يک مهلت طولاني به آنان است. اين پايان مدارا و مهلت به آنان و شروع جنگ سرنوشت ساز و پاياني ميان حق و باطل است. در اين جنگ اشقيا و کافران و مفسدان در يک طرف (به فرماندهي شيطان) و سعدا و صالحان و مؤمنان در سمت ديگر (به رهبري مهدي(عج)) قرار دارند. هم جبهه کفر و باطل به حد نهايي قدرت و شوکت و جنايت خود رسيده اند و هم گروه حق و خدا پرست، به حد بالاي ايمان، دانايي و اعتقاد دست يافته اند. ظلم و ستم کافران و ظالمان بي حد و اندازه شده و مظلوميت و ستمديدگي مستضعفان و محرومان از حد گذشته است. در نتيجه زمان ستيزش و جنگ نهايي در آخر الزمان فرارسيده و با ظهور و قيام مهدي موعود، آغاز مي شود. کافران و دين ستيزان از ظهور آن حضرت اظهار کراهت و ناراحتي مي کنند و به هدايت ها و راهنمايي هاي او توجّهي نمي کنند. پس عليه او جنگ هاي شديدي راه مي اندازند و در نهايت خود در اين ستيزش نهايي مغلوب و نابود مي گردند. در روايتي از امام صادق عليه السلام نقل شده است:

«دنيا به آخر نمي رسد تا وقتي که ندا کننده اي از آسمان بانگ مي زند که اي اهل حقّ! يک جا جمع شويد. پس همه ايشان در يک سرزمين جمع مي شوند. بعد از آن، دفعه ديگر ندا مي کند: اي اهل باطل! به يک جا جمع شويد، پس ايشان نيز در يک سر زمين جمع مي شوند...» [2] .

امام کاظم عليه السلام مي فرمايد: «سپس آن قدر دشمنان خدا را مي کشد تا خداوند راضي شده که در قلب خويش، احساس شفقت و ترحّمي بکند» [3] .

امام صادق عليه السلام مي فرمايد: «هشت ماه تمام شمشير بر دوش نهاده، [دشمنان خدا را]مي کشد...» [4] .

امير مؤمنان علي عليه السلام مي فرمايد: «پدرم فداي فرزند نيکوترين کنيزان که [ظالمان و کافران]را خوار و ذليل خواهد کرد و جام زهرآگين به کامشان خواهد ريخت و با شمشير با آنان برخورد خواهد کرد» [5] .

از امام صادق عليه السلام درباره معناي آيه «ولنذيقهم من العذاب الادني دون العذاب الاکبر» [6] سؤال شد، آن حضرت فرمود: «عذاب نزديک گراني قيمت ها است و عذاب بزرگ تر، قيام مهدي(عج) با شمشير است» [7] .