يکي از بخش هايي که در حکومت امام زمان عليه السلام دگرگوني شايان توجّه پيدا مي کند، بخش کشاورزي و دامداري است. پس از آنکه مردم طعم تلخ کمبود باران و خشکسالي هاي پياپي و کمبود مواد غذايي و نابودي کشتزارها را چشيده اند و براي تهيه لقمه ناني چه زحمت ها و خفت ها تحمّل کرده اند؛ دگرگوني شگفت انگيزي در کشاورزي پديد مي آيد و مواد غذايي در جامعه فراوان مي گردد. باران پياپي و زياد مي بارد و رحمت الهي به سوي انسان ها سرازير و نعمت ها فراوان مي شود؛ به گونه اي که گويي محصول ده ها سال را در يک روز گرد مي آورند و در روايات آمده است: «از يک من (سه کيلوگرم) گندم، صد من محصول به دست مي آيد». [1] «زمين همه نباتات خود را مي روياند» [2] و نيز: «[به هنگام ظهور مهدي] خداوند [از] آسمان باران فراوان [و پي در پي] مي فرستد و زمين هيچ روييدني را در دل خود نگه نمي دارد؛ مگر آنکه بيرون مي ريزد» [3] و «در دولت او آب ها فراوان مي شود و نهرها گسترش مي يابد و زمين محصولات خود را چند برابر مي کند و گنج ها، استخراج مي شود». [4] اين روايات نشانگر اهميت و رونق کشاورزي و توجّه فزون تر دولت مهدوي به توليد محصولات کشاورزي و رفع نيازهاي غذايي مردم است.

يکي از اقدامات مهم حضرت مهدي دستور به حفر آبراه ها و نهرها است؛ به عنوان نمونه در روايتي آمده است: «دستور مي دهد که از پشت حرم امام حسين عليه السلام نهري حفر کنند که کربلا را به نجف متصل کند. آن گاه پل هايي روي آن و آسياب هايي را کنار آن نهر مي سازند. گويا با چشم خود مي بينم که پيرمردان گندم ها را روي سر خود حمل کرده و در اين آسياب ها به طور مجّاني آرد مي کنند. درآن زمان خانه هاي کوفه به نهر کربلا (فرات) متصل مي شود». [5] .

از اين حديث استفاده مي شود که حضرت مهدي(عج)، به احداث آبراه ها و ساختن پل ها و بستن سدها بر روي رودها - به ويژه بين کربلا و نجف - فرمان مي دهد. در مسير آن آب ها، آسياب ها ساخته مي شود و هر کس به طور رايگان مي تواند از آنها استفاده کند. حتّي آب ها، به بيابان ها و صحراها جاري خواهد شد و کشاورزي رونق خواهد گرفت.

به نظر مي رسد هر اندازه ظلم و ستم و فساد به دست امام مهدي(عج) از جامعه رخت برمي بندد و عدالت و قسط و تقوا حاکم مي شود؛ برکات زمين نيز فراوان مي گردد و نعمت ها فزوني مي يابد. از طرفي اسراف و تبذير از بين مي رود و هر کس به اندازه نياز خود بهره برداري مي کند». امام علي عليه السلام مي فرمايد: «چون قائم قيام کند، چنان که بايد، باران مي بارد و زمين گياه مي روياند... به صورتي که زن از عراق به شام مي رود و جز بر زمين هاي سرسبز گام نمي نهد». [6] .