در دوره حاکميت امام زمان عليه السلام ابزار تعالي و رشد و در عين حال ابزار آگاهي و سلطه بر طبيعت (توليد)، به حدي شکوفا مي شود که در پرتو آن شيوه هاي تسلط بر منابع بالقوه و به فعليت رساندن آنها، بسيار طبيعي و رايج خواهد شد. مهم ترين مؤلّفه اين موضوع، بهره برداري کامل از معادن و منابع زيرزميني و مواهب طبيعي است: «مهدي فرزند من است... گنج ها را استخراج مي کند و شهرهاي شرک را مي گشايد» [1] و نيز: «خداوند براي قائم، گنج ها و معادن زمين را آشکار مي کند». [2] .

امام علي عليه السلام در روايتي مي فرمايد: «زمين ميوه هاي دل خود (معادن طلا و نقره) را براي او بيرون مي ريزد و کليدهايش را به او مي سپارد» [3] و نيز: «زمين برکت هاي خود را بيرون مي ريزد و هر حقي به صاحبش برگردانده مي شود» [4] و «زمين جگر پاره هاي خود را چون قطعات طلا و نقره، بيرون مي ريزد». [5] .

اين روايات مي تواند اشاره به دسترسي و دستيابي به حجم وسيعي از منابع و معادن و امکانات زيرزميني و مواهب طبيعي باشد که به عنوان نهاده توليد يا عامل توليد، مورد استفاده قرار مي گيرند. امکاناتي که قطعاً بشر تاکنون از بسياري از آنها مطّلع نبوده و فقط بخش اندکي از آن را مي شناخته است. در نتيجه بسياري از مشکلات مادّي (به خصوص فقر و نداري) رفع مي شود و بي کاري از ميان مي رود و همه از امکانات جهان بهره مند مي شوند. در نتيجه بسياري از گناهان و مفاسد و کژي ها در جامعه ريشه کن مي شود.

از طرفي اگر جامعه اي پرهيزگار و اخلاقي و پايبند به دستورات خدا باشد، او خود برکات آسمان و زمين را به مردم آن جامعه ايماني و تقواپيشه نازل مي فرمايد. از آنجايي که در حکومت امام زمان عليه السلام شکوفايي ديني و معنوي، به حدّ اعلاي خود مي رسد و معيارهاي اخلاقي در جامعه رعايت مي شود؛ به همين جهت نعمت هاي الهي بر آنان فزوني مي يابد و مواهب طبيعي و معادن براي مردم ايماني رخ مي نمايد.