در پرتو ارشاد و هدايت امام مهدي(عج) و با عنايت و توجّه ويژه او، مغزها و افکار در مسير کمال به حرکت درمي آيند و انديشه ها شکوفا مي گردند. تمام کوته بيني ها و تنگ نظري ها و افکار پست و کوتاه - که سرچشمه عقب ماندگي ها و کژتابي هاي فکري است - برطرف مي گردد. مردمي بلند نظر، با افکاري باز، سينه هايي گشاده، همّتي والا و بينشي وسيع پرورش مي يابند. آنان بسياري از مشکلات اجتماعي را در روح خود حلّ مي کنند و جهاني آباد و متکامل مي سازند. اين دوران، دوران برتري خرد و عقل است که نتيجه آن تشکيل دولت حقّه مهدوي است. سيد جعفر کشفي در اين باره مي نويسد:

«بدان که زمان ظهور دولت آن جناب - که زمان ظاهر شدن دولت ثانيه حق است - زمان ظهور و غلبه عقل است از روي باطني آن که مقام ولايت است. و به منزله روح است از براي روح ظاهري که آن مقام نبوّت است». [1] .

در روايت بسيار زيبايي از امام باقرعليه السلام نقل شده است: «وقتي قائم ما قيام کند، دست [عنايتش]را بر سر بندگان مي نهد و بدين وسيله عقل آنها زياد شده (فجمع به عقولهم) و فهمشان بالا مي رود (کامل مي گردد)». [2] .