حضرت مهدي(عج) هنگام ظهور و پيش از تشکيل دولت جهاني خود، عهد و پيماني سخت - که عمده محورهاي آن اخلاقي است - از ياران و کارگزاران امور اخذ مي کند. حضرت علي عليه السلام در روايتي مفصل، اين پيمان نامه را چنين معرفي مي کند:

«... با مهدي(عج) بيعت مي کنند که: هرگز دزدي نکنند؛ زنا نکنند؛ مسلماني را دشنام ندهند؛ خون کسي را به ناحق نريزند؛ به آبروي کسي لطمه نزنند؛ به خانه کسي هجوم نبرند؛ کسي را به ناحق نزنند؛ طلا، نقره، گندم و جو ذخيره نکنند؛ مال يتيم را نخورند؛ در مورد چيزي که يقين ندارند، گواهي ندهند؛ مشروب نخورند؛ حرير و خز نپوشند؛ در برابر سيم و زر سر فرود نياورند؛ راه را بر کسي نبندند؛ راه را ناامن نکنند؛ گرد همجنس بازي نگردند؛ خوراکي را از گندم و جو انبار نکنند؛ به کم قناعت کنند؛ طرفدار پاکي باشند؛ از پليدي گريزان باشند؛ به نيکي فرمان دهند؛ از زشتي ها باز دارند؛ جامه هاي خشن بپوشند؛ خاک را متکاي خود سازند، در راه خدا حقّ جهاد را ادا کنند و...».

آن حضرت خود نيز تعهّد مي کند که: «از راه آنان برود؛ جامه اي مثل جامه آنها بپوشد؛ مرکبي مانند مرکب آنان سوار شود؛ به کم، راضي و قانع شود؛ زمين را به ياري خدا پر از عدالت کند؛ خدا را آن چنان که شايسته است، بپرستد و...». [1] .

اين عهدنامه اخلاقي - معنوي، به خوبي روش و منش حکومتي حضرت مهدي(عج) را نشان مي دهد و بر اهميت و ارجمندي مکارم اخلاقي و تلاش براي تعميق و گسترش آنها دلالت دارد. همچنين روشن مي کند که جامعه عصر پيشاظهور، جامعه اي به شدّت فساد آلود و ضدّ اخلاقي است و امام عليه السلام با اخذ پيمان از ياران خود، جديت خود را در ريشه کني اين مفاسد نشان مي دهد.