«إِنَّ اللّهَ قَنَّعَنا بِعَوائِدِ إِحْسانِهِ، وَفَوائِدِ إِمْتِنانِهِ، وَصانَ أَنْفُسَنا عَنْ مُعاوَنَةِ أَوْلِيائِهِ إلاّ عَنِ الاِْخْلاصِ فِي النِّيَّةِ وَإِمْحاضِ النَّصِيحَةِ وَالْمُحافَظَةِ عَلي ماهُوَ أَتْقي وَأَبْقي وَأَرْفَعُ ذِکْراً». [1] .

بدرستي که خداوند ما را به لطف و احسان مکرّر خويش و به بهره هاي انعام و کرم خود، راضي و خشنود ساخته است. و ما را نيازمند ياري دوستانش قرار نداده، مگر آن ياري که از سر اخلاص در نيّت و خيرخواهيِ محض صورت گيرد و در آن، برآنچه به تقواي الهي و بقاي نزد خدا ورفعتِ جايگاه نزديکتر است، محافظت و مراقبت شود.