«إِنَّ الْجَنَّةَ لا حَمْلَ فيها لِلنِّساءِ، وَلا وِلادَةَ، وَلا طَمْثَ، وَلا نِفاسَ، وَلاشِقاءَ بِالطُّفُولِيَّةِ، «وَفيها ما تَشْتَهِي الاَْنْفُسُ وَتَلَذُّ الاَْعْيُنُ». [1] .

کَما قالَ سُبْحانَهُ، فَإِذا اشْتَهَي الْمُؤْمِنُ وَلَداً خَلَقَهُ اللّهُ بِغَيْرِ حَمْل وَلا وِلادَة عَلَي الصُّورَةِ الَّتي يُريدُ، کَما خَلَقَ آدَمَ عِبْرَةً». [2] .

زنان در بهشت نه بچه دار مي شوند و نه مي زايند؛ نه خون حيض و نفاس مي بينند و نه رنج بچه داري را تحمّل مي کنند، و در بهشت چنان که خداوند متعال فرموده است، چيزهايي است که جانها و نفوس از آن خوششان مي آيد و چشمها لذّت مي برند.

هرگاه مؤمن در بهشت، فرزندي آرزو کند، خداوند بدون حمل و بدون زادن ـ همانگونه که در آغاز آدم را آفريد ـ فرزندي که دلخواه اوست برايش مي آفريند.