«وَآيَةُ حَرَکَتِنا مِنْ هذِهِ اللَّوْثَةِ حادِثَةٌ بِالْحَرَمِ الْمُعَظَّمِ، مِنْ رِجْسِ مُنافِق مُذَمَّم، مُسْتَحِلٍّ لِلدَّمِ الْمُحَرَّمِ، يَعْمَدُ بِکَيْدِهِ أَهْلَ الاِْيمانِ، وَلايَبْلُغُ بِذلِکَ غَرَضَهُ مِنَ الظُّلْمِ لَهُمْ وَالْعُدْوانِ، لاَِنَّنا مِنْ وَراءِ حِفْظِهِمْ بِالدُّعاءِ الَّذي لا يُحْجَبُ عَنْ مَلِکِ الأَرْضِ وَالسَّماءِ». [1] .

نشانه حرکت و قيام ما از اين خانه نشيني، حادثه اي است که در مکّه معظّمه روي خواهد داد؛ حادثه اي برخاسته از پليديِ انساني دو رو و نکوهيده که خونريزي را حلال مي شمرد و باکِيد و نيرنگ خود، آهنگ جان مؤمنان مي نمايد؛ امّا با آن کار به هدف ظالمانه و ستم بار خود نخواهد رسيد. زيرا ما با دعايي که از دارنده آسمان و زمين پوشيده نمي ماند و ردّ نمي شود براي حفاظت و نگهداري آنان آماده ايم.

رابطه آفرينش و روزي بخشي خداوند باامام زمان (عليه السلام)

«إنَّ اللّهَ تعالي هُوَ الَّذي خَلَقَ الاَْجْسامَ، وَقَسَّمَ الاَْرْزاقَ، لاَِنَّهُ لَيْسَ بِجِسْم وَلا حالٍّ في جِسْم، لَيْسَ کَمِثْلِهِ شَيْءٌ، وَهُوَ السَّميعُ الْبَصيرُ.

وَأَمَّا الاَْئِمَّةُ (عليهم السلام)، فَإِنَّهُمْ يَسْأَلُونَ اللّهَ تَعالي فَيَخْلُقُ، وَيَسْأَلُونَهُ فَيَرْزُقُ إِيجاباً لِمَسْأَلَتِهِمْ وَإِعْظاماً لِحَقِّهِمْ». [2] .

همانا خداوند متعال است که اجسام را آفريده و روزيها را تقسيم مي کند، زيرا نه خود جسم است ونه در جسمي حلول کرده؛ چيزي مانند او نيست و او شنواي بيناست.

امّا امامان (عليهم السلام) از خدا درخواست مي کنند و خداوند به خاطر اجابت درخواست آنان و بزرگداشت حقّ ايشان، موجودات را مي آفريند و روزي مي بخشد.