«حَفِظَ اللّهُ الْحَقَّ عَلي أَهْلِهِ، وَاَقَرَّهُ في مُسْتَقَرِّهِ، وَ قَدْ اَبَي اللّهُ عَزَّوَجَلَّ أَنْ تَکُونَ الاِْمامَةُ فِي أخَوَيْنِ إِلاّ في الْحَسَنِ وَالْحُسَيْنِ، وَإذْ أَذِنَ اللّهُ لَنا فِي الْقَوْلِ ظَهَرَ الْحَقُّ وَاضْمَحَلَّ الْباطِلُ، وَانْحَسَرَ عَنْکُمْ، وَإِلَي اللّهِ اَرْغَبُ فِي الْکِفايَةِ، وَجَميلِ الصُّنْعِ وَالْوِلايَةِ وَحَسْبُنَا اللّهُ وَنِعْمَ الْوَکيلُ، وَصَلّي اللّهُ علي مُحَمَّد وَآلِ مُحمَّد». [1] .

خداوند، حق را بر اهلش نگه داشته و آن را در جايگاه خود ثابت قرار داده است، و از اين که امامت و پيشوايي را در دو برادر، جز حسن و حسين (عليهما السلام) قرار دهد خودداري نموده است، و هرگاه خداوند اجازه سخن گفتن به ما بدهد حق آشکار شده و باطل نابود و از شما دور مي گردد، و من به خدا روي مي آورم تا امور ما را کفايت نمايد و با ما به نيکويي رفتار کند و سرپرستي فرمايد، و او خوب وکيلي است و درود خداوند بر محمّد و خاندانش باد.