«وَأَمّا وَجْهُ الاِْنْتِفاعِ بي في غَيْبَتي، فَکَالاِْنْتِفاعِ بِالشَّمْسِ إذا غَيَّبَتْها عَنِ الاَْبْصارِ السَّحابُ، وَإِنّي لاََمانٌ لاَِهْلِ الاَْرْضِ کَما أَنَّ النُّجُومَ أَمانٌ لاَِهْلِ السَّماءِ، فَأَغْلِقُوا أَبْوابَ السُّؤالِ عَمّا لايَعْنيکُمْ وَلاتَتَکَلَّفُوا عِلْمَ ما قَدْ کُفيتُمْ، وَأَکْثِرُوا الدُّعاءَ بِتَعْجيلِ الْفَرَجِ، فَإِنَّ ذلِکَ فَرَجُکُمْ». [1] .

وامّا کيفيت بهرهوري از من در دوران غيبتم، همچون بهرهوري از خورشيد است هنگامي که ابرها آن را از ديدگان بپوشانند، و من براي اهل زمين موجب امان و امنيّت مي باشم همچنان که ستارگان براي اهل آسمان.

پس از آنچه به شما مربوط نيست پرسش نکنيد و براي دانستن آنچه از آن مستغني هستيد خود را به تکلّف و مشقّت نيندازيد.

و براي تعجيل فرج بسيار دعا کنيد که به راستي همين دعا، فرج شماست.