«فَلْيَعْمَلْ کُلُّ امْرِء مِنْکُمْ بِما يَقْرُبُ بِهِ مِنْ مَحَبَّتِنا، وَلْيَتَجَنَّبْ ما يُدْنيهِ مِنْ کَراهَتِنا وَسَخَطِنا، فَإنَّ أَمْرَنا بَغْتَةٌ فَجْأَةٌ حينَ لاتَنْفَعُهُ تَوْبَةٌ، وَلايُنْجِيهِ مِنْ عَقابِنا نَدَمٌ عَلي حَوْبَة.

وَاللّهُ يُلْهِمُکُمُ الرُّشْدَ وَيَلْطِفُ لَکُمْ فِي التَّوْفيقِ بِرَحْمَتِهِ». [1] .

هريک از شما بايد کاري کند که وي را به محبّت و دوستي ما نزديک مي کند و از آنچه خوشايند ما نبوده و موجب کراهت و خشم ماست دوري گزيند؛ زيرا امر ما ناگهان فرا مي رسد، در هنگامي که توبه و بازگشت براي او سودي ندارد و پشيماني او از گناه، از کيفر ما نجاتش نمي بخشد.

و خداوند، رشد و هدايت مطلوب را به شما الهام فرمايد و به لطف خويش شما را به بهره وري از رحمت هايش توفيق بخشد!