خوش آن روزي که صوت دلربايت

به گوش جان رسد هر دم صدايت



ز هر سو ياورانت با دل شاد

بيايند و نمايند جان فدايت [1] .



در زمان حاج شيخ عبدالکريم حائري (رحمه الله) وقتي شهريه طلاّب نرسيده بود، آنهايي که از نظر معيشتي وضعيت خوبي نداشتند، کم کم از حوزه متفرّق مي شدند. اين مسأله باعث ناراحتي و نگراني همه شده بود.

لذا به حضرت حجّت «ارواحنا فداه» متوسّل شدم و از آن حضرت براي رفع اين مشکل استمداد نمودم. در مدرسه فيضيه خوابيده بودم که در عالم رؤيا شخصي به من گفت: «قرار است شما در منزل فلان آقا، خدمت حضرت صاحب الزمان (عليه السلام) مشرّف شويد».

بعد، خبر آوردند که تشريف فرمايي حضرت به منزل آن فرد به تأخير افتاده است، ولي صدايي را شنيدم که فرمود: «سيد محمد رضا! به حاج ميرزا مهدي [2] بگو که به آقا شيخ عبدالکريم بگويد از گريه هاي امام زمان (عليه السلام)، وجوهات متوجّه قم شد».

وقتي از خواب بيدار شدم، پيش حاج ميرزا مهدي رفتم و خوابم را براي ايشان تعريف کردم. نکته اي در اين خواب برايم سؤال برانگيز بود که چرا به حاج شيخ عبدالکريم تعبير به «آقا شيخ عبدالکريم» کرده بودند؛ با اينکه ايشان به مکّه مشرف شده بودند، ولي «حاج ميرزا مهدي» را حاجي ناميدند؟!

وقتي خدمت حاج شيخ رسيديم، فرمودند: رؤياي شما از رؤياهاي صادقه است. فردي از تجّار مشهد پيدا شده و قرار است هر ماه دو هزار تومان بفرستد، امّا اين که حضرت به من تعبير «آقا شيخ» کرده اند با اين که به مکّه مشرّف شده ام، به خاطر اين است که من حجّي را که انجام داده ام، نيابتي بوده است. [3] .