اگر درمان درد خويش مي خواهي بيا اين جا

دوا اين جا، شفا اين جا، طبيب دردها اين جا [1] .



سال 1367 (هـ.ش) ازدواج کرديم. مثل همه زن و شوهرهاي جوان منتظر هديه اي از طرف خداوند بوديم تا زندگي مان گرمايي دو چندان بگيرد، ولي بعد از هفت سال انتظار و رفتن پيش دکترهاي مختلف، سال گذشته نااميد شديم و ديگر به دکتر مراجعه نکرديم. به همسرم گفتم: حالا که دکترها جوابمان کرده اند، بيا به مسجد جمکران برويم و به امام زمان (عليه السلام) متوسّل شويم.

از همان روز، هر هفته، شب هاي چهارشنبه به مسجد جمکران مي رفتيم و به آقا حجة ابن الحسن (عليه السلام) متوسّل مي شديم و حاجتمان را مي خواستيم.

يک هفته قبل از تولد حضرت زهرا (عليها السلام) خواب ديدم که شوهرم آمد، صدايم کرد و گفت: آقا سيّدي با شما کار دارند.

بيرون رفتم و سيّدي را ديدم که به من فرمودند:

«اين قدر گريه و زاري نکن! صبر کن، حاجتت را مي دهيم».

گفتم: آخر جواب اين و آن را چه بدهم؟ سيد سه بار فرمودند:

«حاجتت را مي دهيم».

شب بعد به جمکران رفتيم؛ خيلي گريه کردم. نزديکي هاي سحر خواب ديدم که امام زمان (عليه السلام) پارچه سبزي در دامن من گذاشت. عرض کردم: اين پارچه چيست؟

فرمود: بازش کن!

پارچه را باز کردم. بچه اي زيبا داخل پارچه بود. بچه را به صورتم چسباندم و با ولع مي بوسيدم.

از خواب که بيدار شدم، فهميدم که حضرت حتماً حاجتم را خواهد داد.

پس از آن با اين که باردار بودم و همه توصيه مي کردند به مسجد نروم، ولي من مرتب به جمکران مي رفتم؛ هفته چهلم، مصادف با شب عيد نوروز بود که به آن مکان مقدّس مشرّف شدم.

وقت زايمان هم، آقا را در خواب زيارت کردم. [2] .

دکتر غلامرضا باهر و دکتر محسن توانانيا از اعضاي هيأت پزشکي دار الشفاي حضرت مهدي (عليه السلام) در رابطه با عنايت مذکور مي گويند:

بررسي هاي پزشکي «آقاي ص» و «خانم ع» که تا هفت سال بعد از ازدواج صاحب فرزندي نشده بودند، نشان داد که مشکل، مربوط به «آقاي ص» بوده است. معمولا در مواردي اين چنين جواب درمان مشکل تر است. به همين دليل ظاهراً درمان قطع شده بود و بعد از مدتي، به طور خود به خود و با عنايت حضرت حقّ، بارداري اتفاق افتاده است».