عالمان بزرگ ديگر چون محيي الدين نووي (م 676 در شرح صحيح مسلم)، طيبي (م 743 در کاشف)، سعدالدين تفتازاني (م 791 در شرح مقاصد)، زرندي (م 750 واندي، در نظم دررالسمطين)، شهاب الدين دولت آبادي (ملک العلماء) (م 849



[ صفحه 57]



در هداية السعداء)، ملا حسين کاشفي (م 910 در رساله عليه)، نورالدين سمهودي (م 911 در جواهر العقدين)، ملاعلي قاري (م 1014، در شرح شفا)، عبدالحق دهلوي (م 1052 در لمعات)، خفاجي (م 1069 در نسيم الرياض)، عزيزي (م 1070 در سراج منير)، زرقاني (م 1122 در شرح مواهب)، ولي اللّه لکهنوي (م 1270 در مرآة المؤمنين)، و استوانه هاي علمي همچون، روزبهان خنجي، ابن ايثر جزري، ابن منظور، شمس الدين سخاوي، مولوي حسن زمان، مولوي حسن خان، بدخشي، سيدشريف جرجاني، عجيلي، سيوطي و... هر کدام جداگانه و يا به مناسبتي به شرح مبسوط يا بخشي از حديث ثقلين پرداخته اند، و مضمون سخنان آنها در آنچه از ابن حجر و مناوي نقل گرديد، با اندکي کم و زياد، موجود است. در اين جا مناسب است سخنان يکي از آنان که حديث را به زبان فارسي شرح کرده، نقل شود. تا اهميت مطلب روشني بيشتري يابد.