بنابر اين دلايل بود که شيعيان در مدتي حدود چهل سال جز او کسي را به نيابت امام زمان (ع) نمي شناختند و به ديگري مراجعه نمي کردند. اين اتفاق نظر علما و بزرگان شيعه که به اجماع اصحاب مي توان تعبير کرد خود براي ما در اين روزگار نشاني است آشکار بر جلالت قدر محمد بن عثمان و دليلي واضح بر شايستگي علمي و ديني او براي اين منصب، زيرا دور از عقل است که گروهي فراوان از دانشمندان و مردم خدا ترس جستجو اگر و مقيد به وظايف ديني - و نه عوام الناس ساده لوح - همه شخصي ناشايسته را مرجع خود گردانند، و يا در بزرگ گردانيدن فردي ناصالح تباني و سازشکاري نمايند، زيرا فرض بر اين است که پيروان، خود متقي و سختگير در امور مذهبي و محتاط و حقيقت جويند نه شياد و دکاندار، و اجماع جمعي انبوه در مکانها و زمانهاي مختلف بر امري غير واقعي خلاف متعارف و عقل است، بخصوص که در آن روزگار چون زمان ما دستگاههاي تبليغاتي گزاف گوي پر قدرت که کره زمين را زير پرده فريب خود مي توانند ببرند وجود نداشت، و تربيت اسلامي شنوندگان نيز آنان را چنين بار آورده بود که تا دو شاهد عادل گواهي ندهند، يا خود به چشم خويشتن آثار صدق و خدا ترسي و امانت را بارها نبينند به کسي نگروند، و مقام والاي نيابت امام زمان يا رهبري مذهبي شيعه را به وي نسپرند، که کاري رهبري ديني در شيعه نه کاريست خرد و بي گمان صاحب شريعت و ولي الله اعظم - عجل الله فرجه - خود بر آن نظارت و عنايت خاص دارد.



[ صفحه 42]