اين کتاب عليرغم حجم کوچکش از بهترين و نفيس ترين کتابهايي است که در اين مورد نگاشته شده است.

سيد مرتضي براي اولين بار [1] ، اين روش کتابت و اسلوب خاص



[ صفحه 16]



در طرح مسايل و شبهات را به طريقه سؤال و جواب (فان قيل... قلنا...) بکار برد و در آن با برهاني قوي و منطقي متين اشکالات مخالفين را جواب داده، استدلالهاي آنان را باطل ساخته و غيبت امام زمان حضرت مهدي (عليه السلام) و اسباب و علّت ها و حکمت هاي الهي موجود در آن را، اثبات نموده است.

سپس در نوشتاري تکميلي که بعد از اتمام «المقنع» بر آن افزوده است، مطالب آنرا تکميل نموده و در آن از کيفيت ارتباط امام غايب (عليه السلام) با اوليا ودوستان خود در طي دوران غيبت، و نيز از چگونگي رفتار شيعيان با او بحث نموده و به همه پرسشهايي که در اثناي اين مباحث ممکن است مطرح شود، پاسخ گفته است.

«نجاشي» (متوفي به سال 450 هـ. ق) در کتاب «رجال» [2] خود، و نيز «شيخ الطائفه طوسي» در کتاب «فهرست» [3] و «ياقوت حموي» در «معجم الأدباء» [4] و «ابن شهر آشوب» در «المناقب»، از اين کتاب وتکمله آن سخن گفته و در ضمن تأليفاتِ سيد مرتضي (قدّس سرّه)، از آن نام برده اند.