[ صفحه 115]



اگر گفته شود: زمانيکه کسي ظن قوي و گمان غالب بر سلامت دارد، باز هم احتمال خلاف مي دهد و از اينکه گمانش قطعاً تحقق پيدا کند، مطمئن نيست. پس چگونه امام زمان و مهدي امت (عليه السلام) در مورد ظهور و از بين رفتن تقيّه، عمل به ظن و گمان مي کند، در حاليکه احتمال کشته شدن و باز داشته شدن از فعاليت هايش را وارد و ممکن مي شمارد؟ گوئيم:امّا در تصرّفات و اعمال ما و بسياري از اوضاع ديني و دنيايي ما، همين ظن غالب و گمان قوي، جانشين علم شده و همان تأثير را دارد. بدون اينکه از سرانجام امور، آگاهي دقيقي داشته باشيم. امّا امر امام (عليه السلام) در اين باب، مخالف و متفاوت با امر ديگران است. لذا در اين مورد حتماً بايد علم قطعي به ياري و پيروزي داشته باشد.