[ صفحه 93]



بطور خلاصه اينکه: دوستان و اولياي امام زمان (عليه السلام) و شيعيان و معتقدين به امامت او در حال غيبت از او بهره مند مي شوند همان بهره اي که قائليم در تکليف بندگان بايد وجود داشته باشد.

زيرا آنان با فرض اينکه به وجود او در بين خودشان علم دارند و نسبت به وجوب اطاعت و لزوم فرمانبري از او يقين قطعي دارند بناچار بايد از او بترسند و در انجام کارهاي ناپسند از او بهراسند و نسبت به تأديب و انتقام و بازخواست و غضب او بيمناک باشند تا بدين وسيله، انجام واجبات از آنان فزوني گيرد و ارتکاب گناهان و بديها کاهش پذيرد يا حد اقل انجام واجبات و ترک محرمات بر ايشان نزديکتر و شايسته تر باشد.

و اين است همان جهت عقلي نياز به امام (عليه السلام).