از ياد مَبريد آنچه را که بزرگان تان همواره بر آن اعتماد مي کنند به اينکه امور مشتبه و داراي اختلاف را به امور روشن و واضح بر مي گردانند، وامور مشتبه و داراي احتمالات را بر امور قطعي و غير قابل اشتباه مبتني مي سازند، و نسبت به امور پنهان و نا آشکار با استفاده از امور واضح و آشکار حکم مي کنند، تا آنجا که حتي در اصول دين و فروع آن ـ چه آنجا که به طريق عقلي و چه آنجا که به طريق شرعي ثابت مي شود ـ همين روش را استعمال مي کنند.

پس چگونه در خصوص مبحث غيبت حضرت مهدي (عليه السلام) ما را از چيزي که هميشه سنّت و مذهب شما بوده و همواره بر آن اعتماد واطمينان کرده ايد منع مي کنيد؟ ـ و از تمسک به آن روش که در همه مباحث مورد قبول بزرگان تان بوده باز مي داريد؟ ـ اينجا اگر ترس از طولاني شدن مطلب نمي بود به همه موارد و مسائلي که در آنها بر همين روش اتکاء



[ صفحه 53]



مي کنيد ـ که تعدادشان هم زياد است ـ اشاره مي کرديم.

بنابراين ـ با منع کردن ما در مبحث غيبت از آن روش و منهجي که طي کرده ايم ـ اصول خودتان را توسط امور فرعي نقض و باطل نکنيد، و در تعصّب به جايي نرسيد که ديگر عنادتان بر هيچکس پوشيده نماند.