[ صفحه 8]



ما اينک در برابر کوهي با عظمت و قلّه اي رفيع، در برابر شخصيّتي بزرگ و نام آور از علماي تاريخ ساز تشيّع ايستاده ايم، در برابر علم المهدي ابو القاسم علي بن حسين موسوي مشهور به شريف مرتضي قدس الله سرّه الشريف.

او دانشمندي کم نظير، فقيهي جامع، متکلّمي نکته سنج، شاعري زبردست و متخصّصي خبير نسبت به مذاهب مختلفه کلامي بود.

او از تباري پاک و سلاله اي طاهر بود که همگي از نيکان و عالمان زمان خويش بودند و بين او با جدّ بزرگوارش حضرت موسي بن جعفر (عليهما السلام) بيش از چهار واسطه نبود.

پدرش ابو احمد حسين بن موسي بن محمد بن ابراهيم بن موسي بن جعفر (عليهما السلام)، خود از علما و اشراف بلند آوازه عهد بني بويه بود، و بهاء الدوله ابو نصر بن بويه او را «طاهر يگانه» ناميد. چنانکه در نزد «بني العباس» هم داراي جاه و منزلتي عظيم بود و به مَناصبي در حکومت اين دو خاندان دست يافت که همواره با تدبيري ناصحانه و مديريتي هدايت گرانه و اظهار نظراتي سليم و حقيقت طلبانه، در اصلاح امور کوشيد و نزد آنان از مقام وموقعيتي عالي برخوردار گشت. او عاقبت در سال 400 هجري قمري وفات کرد و پس از او وظايفش به «شريف رضي» و پس از او به «شريف مرتضي» منتقل گشت.



[ صفحه 9]



ولادت شريف مرتضي در بغداد و در ماه رجب سال 355 هجري قمري به وقوع پيوست و مادرش فاطمة دختر حسين بن حسن اطروش بود که شيخ طالبيّون و دانشمند و شاعر آنان به شمار مي آمد.