نوشته سيد اسماعيل عقيلي را مي توان تاييد ديگري دانست بر فرمايش امام صادق(ع) يعني بربازگشت خورشيد، که ما به تعبير ديگر بازگشت حرکت وضعي زمين دانستيم، وي در باب علائم ظهور نوشته است: از آن علايم ايستادن آفتاب است در وسط آسمان از اول ظهر تا وقت عصر بدون آن که حرکت نمايد، و اين دليل است بر تغيير حرکت افلاک [1] مورخان و محدثان اين سخن را ذيل آيه نوشته اند:

(ان نشا ننزل عليهم من السماء آية فظلت اعناقهم لها خاضعين)(شعراء:4).

«ما اگر بخواهيم از آسمان نشانه و آيت قهري نازل گردانيم تا همه بر آن گردن نهند و خاضع شوند».

ابوبصير گويد: از امام صادق(ع) درباره اين آيه شنيدم فرمود: به زودي خداوند درباره آنان چنين خواهد گرد گفتم: اينان چه کساني مي باشند؟ فرمود: بني اميه و يارانشان مي باشند، گفتم آن نشانه و آيه چيست؟ فرمود: ايستادن خورشيد بين اول ظهر تا وقت عصر و خارج شدن و پديدار گشتن يک صورت تا سينه شخصي -که حسب و نسب او شناخته شده است- در خورشيد، اين پديده در زمان سفياني واقع شود در اين هنگام سفياني و دار و دسته او به هلاکت خواهند رسيد.

امام صادق(ع) فرمود: پيش از ظهور حضرت مهدي(ع) پنج نشانه واقع مي شود:

1 - صيحه آسماني، آن حضرت در مکه داخل مي شود و در جانب خانه کعبه ظهور مي نمايد و چون آفتاب بلند شود، قبل از آن منادي ندا کند که همه اهل زمين و اسمان بشنوند و بگويد: اي گروه خلايق آگاه باشيد که اين مهدي آل محمد است. او را به نام و کنيه جدش رسول خدا(ص) ياد نمايد و در اين باره اين آيه نازل شد: (ان نشا ننزل عليهم من السماء...).

2 - سفياني: او از بيابان بي اب و علف واقع ميان مکه و شام خروج کند، سفياني مردي است بد صورت، آبله رو، چهارشانه، ازرق چشم و نام او «عثمان بن عنبسه» و از فرزندان يزيد بن معاويه است، او شهرهاي دمشق، حمص، فلسطين، اردن و قنسرين را به تصرف خويش آورد....

3 - فرو رفتن لشگر سفياني، در بياباني بين مکه و مدينه، نيروهاي او در اين محور به سيصدر هزار نفر مي رسند، و سرانجام خود او به دست لشگريان حضرت مهدي(ع) در بيت المقدس کشته خواهد گشت.

4 - قتل نفس زکيه، و آن پسري است از آل محمد(ص) که بين رکن و مقام شهيد مي شود.

5- يماني: خروج يماني از يمن اتفاق مي افتد. در پاره اي اخبار وارد شده که يماني و خراساني و سفياني در زمان واحد خروج خواهند نمود يعني در يک روز و يک ماه و يک سال و در ميان اين سه نفر از يماني هدايت کننده تر نيست وي خلايق را به سوي حق دلالت مي کند. [2] .