اگر اهل باطل چهره واقعي خود را بپوشانند و لباس حق را به تن خود کنند و با زبان اهل حق سخن بگويند و بعضي از اهل حق نيز با آنها معاشرت داشته باشند و رفتار و کردار ظاهري خود را همانند رفتار و کردار اهل حق کنند، جامعه پذيراي آنها خواهد بود. اما اگر روزي مکر آنها آشکار شود و نقاب از چهره آنها برداشته شود، جايي براي آنها باقي نمي ماند.

علي، عليه السلام، در اين باره مي فرمايد:

«فلو ان الباطل خلص من مزاج الحق لم يخف علي المرتادين و لوان الحق خلص من لبس الباطل انقطعت عنه السن المعاندين.» [1] .

اگر باطل از آميزش با حق خالص شود، بر حق جويان مخفي نخواهد ماند و اگر حق از آميزش با باطل رهايي يابد، زبان دشمنان قطع مي شود.