در برخي از روايات طلوع ستاره هاي دنباله دار از علايم ظهور به حساب رفته است چنان که اميرالمؤمنين(ع) مي فرمايد: «و طلوع الکواکب المذنبة واقتران النجوم». [1] و همچنين فرمود: «و بدا لکم النجم ذوالذنب من قبل المشرق و لاح لکم القمر المنير فاذا کان ذلک فراجعوا التوبة». [2] .

«يعني براي شما ستاره دنباله داري از جانب خاور آشکار و ماهتاب پرفروغي ظاهر مي شود در اين هنگام به توبه باز گرديد، و در برخي از علامات، ظهور ستاره دنباله دار را در نزديک جدي به نگارش آورده اند».

علامه مجلسي(قدس سره) ذيل کلام اميرالمؤمنين(ع) مي نويسد:

گفته شده است اين سخن اشاره است به ستاره دنباله داري که در سال 839 هجري پديد آمد، درحالي که خورشيد در اوايل ميزان[مهرماه] بود، اين ستاره ذوذنب نزديک مجموعه ستارگان «اکليل شمالي» بود، سپس به تدريج از نور آن کاسته و پس از هشت ماه به طور کلي محو گرديد.

در زمان ما[مجلسي دوم] در سال 1075 ستاره دنباله داري بين مشرق و قبله مشاهده گشت که داراي طلوع و غروب بود، حرکت آن سريع و از مغرب به مشرق(توالي) بود و پس از دو ماه ناپديد شد، ليکن نمي توان گفت مراد آن حضرت حتما اين زمانها بوده است. [3] .