پس از دانستن معناي انقطاع دائمي و ويژگي هاي آن، نکته ي ديگري که قابل توجه مي باشد اين است که چگونه مي توان از غير خداي تعالي و معصومين بالاخص قطب عالم امکان، حضرت ولي عصر ارواحنافداه منقطع شد؟

در جواب بايد گفت براي مثال دو دوست وقتي مي توانند با يکديگر مرتبط شوند و دوستي آنها پابرجا بماند، که موانعي را که باعث جدايي بين او و محبوبش مي شود برطرف کرده، با انجام خواسته هاي محبوبش، خود را بيش از پيش به او نزديک کند و قرب روحي و معنوي و حتي ظاهري با او پيدا کند. امامان معصوم عليهم السلام بالاخص امام عصر ارواحنافداه نيز محبوب شيعيان و محبينشان هستند و بايد به ائمه اطهارعليه السلام محبت کرد؛ زيرا اين اظهار محبت به آنها، واجب است؛ [1] اما چگونه مي توان اين دوستي را پايدار و دائمي کرد و اين دوست و پدر مهربان؛ يعني امام زمان عليه السلام را از خود راضي کرد تا دائماً با آن عزيز در ارتباط باشيم؟

در جواب بايد گفت: انجام دادن دستوراتي که مورد عنايت آنها است، يعني همان دستوراتي که شارع مقدس اسلام براي ما قرار داده و ملزم به انجام يا ترک آن فرموده است، مهم ترين عامل براي ارتباط و انقطاع مي باشد؛ همان طور که امام عصر ارواحنافداه در نامه اي که براي شيخ مفيد ره ارسال داشتند، شيعيان را سفارش و توصيه به اعمالي فرمودند که انجام آن اعمال باعث نزديکي و قرب به سوي امام عصرارواحنافداه مي شود:

فليعمل کل امرءٍ منکم بما يقرب به من محبّتنا، و ليتجنب ما يدينه من کراهتنا و سخطنا؛ [2] .

بنابراين هر يک از شما بايد کاري کند که وي را به محبت و دوستي، نزديک کند و از آنچه که خوشايند ما نبوده و باعث کراهت و خشم ماست، دوري گزيند.

پس اگر حجاب هاي بين خود و امام زمان عليه السلام را که به واسطه ي انجام گناهان و وجود صفات رذيله و شيطاني در روحمان به وجود آمده است، از ميان برداريم؛ اين ارتباط دو طرفه شده و موجب اتصال و ارتباط روحي با امام عصر ارواحنافداه و معصومان عليهم السلام خواهد شد که گاهي همان طور که در بحث مشاهد و مکاشفه بدان اشاره شد اين ارتباط روحي منجر به مشاهده بدني آن حضرت نيز خواهد شد و آنقدر اين قرب حاصل مي شود که هنگام صحبت و اظهار محبت به آن جناب، اظهار لطف و عنايت آن حضرت را احساس مي کنيم؛ همان طور که شاعر در اين باره گويد:



يو همينک الشوق حتّي کانَّما

اناجيک من قرب و ان لم تکن قربي



آنچنان شوق تو خيالت را برايم مجسم مي کند که گويي از نزديک با تو آهسته سخن مي گويم، هر چند که نزديک من نباشي. [3] .