از جمله وظايف شخصي معتقدان و محبّان امام مهدي عليه السلام، انتظار فرج است. اين امر در متون ارزشمند حديثي مورد توجه و سفارش بسيار قرار گرفته است.

امام صادق عليه السلام فرمود: «هرکه بميرد و منتظر امر فرج امام عصر عليه السلام باشد، مانند آن است که با حضرتش و در خيمه وي به سر مي برد.»

امام صادق عليه السلام سپس اندکي مکث کرد و فرمود: «نه، بلکه مانند آن است که در کنار وي شمشير مي زند و مي جنگد.»

آنگاه ادامه داد: «نه، به خدا سوگند، چنين شخصي مانند ياران رسول خدا صلي الله عليه و آله خواهد بود که در کنار وي در ميدان نبرد شهادت طلبانه به پيکار مشغول بودند.» [1] .

انتظار فرج و اميد به آمدن منجي بشريت و شوق ديدار کسي که مي خواهد به همه ناهنجاري ها پايان داده، حکومت عدل الهي را به طور کامل برقرار کند، مورد توجه همه امامان عليهم السلام بود.

سدير مي گويد: من همراه مفضل بن عمرو، ابوالحسن و ابان بن تغلب خدمت امام صادق عليه السلام مشرّف شديم، در حالي که او روي خاک نشسته بود، لباسي که آستين کوتاه داشت، پوشيده بود، بسياراندوهگين مي نمود و مانند زني که فرزند عزيزش را از دست داده، گريه مي کرد و مي فرمود:

«سرورم! غيبت تو خوابم را ربوده و استراحت و شادماني ام را از ميان برده است. سيد من! غيبت تو، مصيبت مرا پيوسته گردانيده و محنتها و گرفتاريهايم را پياپي ساخته، آب ديدگانم را جاري و ناله و اندوهم را برآورده است....»

سدير گفت: چون حضرت را در اين حالت مشاهده کرديم، حيران شديم و نزديک بود قلب ما پاره گردد. گمان کرديم حضرت را زهر داده اند يا بليه عظيمي از بلاياي روزگار بر او حادث شده است. پس عرض کرديم: اي فرزند بهترين خلق! خدا هرگز ديدگانت را گريان نگرداند. چه حادثه اي تو را گريان گردانيده است؛ چه اتفاقي افتاده که چنين ماتم گرفته اي؟

حضرت آه سوزناکي برکشيد و فرمود: «امروز صبح در کتاب «جفر» نگريسته، ولادت حضرت صاحب الامر، درازي عمر وي، غيبت آن حضرت، طول غيبت، ابتلاي مؤمنان در زمان غيبت، بسيار شدن شبهه ها در دل مردم و مرتد شدن اکثر آن ها... را مشاهده کردم و اندوه بر من چيره شد.» [2] .

اگر امام صادق عليه السلام پيش از تولد امام زمانعج براي او و مسائل مربوط به وي چنين ناله سر مي دهد و اشک مي ريزد، وظيفه ما بسيار روشن و سخت خواهد بود.