خدامراد سليميان

بدون ترديد از برترين آموزه هاي انبياء ايمان به غيب است؛ به گونه اي که خداوند در ابتداي صحيفه آسماني خود آن گاه که ويژگيهاي پرهيزگاران را برمي شمرد، ابتدا ايمان به غيب را بيان مي فرمايد:

«ذَلِکَ الْکِتابُ لارَيْبَ فِيهِ هُديً لِلْمُتَّقينَ اَلَّذينَ يُؤمِنوُنَ بِالْغيْبِ...»؛ [1] .

«اين است کتابي که در آن هيچ ترديدي نيست و مايه هدايت تقواپيشگان است؛ آنان که به غيب ايمان مي آورند...»

بخشي از اين اعتقاد به غيب، مربوط به اعتقاد به امدادهاي غيبي الهي است. اين امدادهاي الهي در طول تاريخ به بهترين نحو ممکن به کمک انسانها آمده و آنها را از زوال و نابودي، در حمايت گرفته است. از آيات قرآن به روشني استفاده مي شود که خداوند در مقابله حق و باطل، جانب جريان حق را نگه مي دارد و از آن دفاع مي کند، و اين دفاع خداوند، گاهي از طريق نيروهاي پنهان و امدادهاي غيبي صورت مي گيرد. و البته، در بزرگ ترين و وسيع ترين رويارويي حق با باطل و انقلابي که در راستاي اهداف انبياء در نظام هستي رخ خواهد داد، اين سنت الهي بيش از پيش جلوه خواهد کرد.

اگر چه اساس قيام حضرت مهدي عليه السلام بر امور طبيعي است، ولي به اقتضاي عظمت وگستردگي آن قيام جهاني، خداوند تبارک و تعالي نيز برخي از نيروهاي غيبي و فوق طبيعي را در اختيار آن حضرت قرار خواهد داد تا موجبات پيروزي ايشان هر چه بهتر فراهم آيد.

از آيات و روايات مي توان موارد ذيل را به عنوان برخي از امدادهاي غيبي يادآور شد: