اگر چه بعد قلبي انتظار خود در سه مرحله به کمال خود مي‌رسد

اول‌: ظهور و فرج حضرت بقية‌الله اروحنا فداه را باور کردن بدين معنا که آن قطعي بوده و به يقين تحقق خواهد يافت که البته چنين‌باوري بنا بر گفته‌هاي خداوند و اولياي معصوم او لازم الاعتقاد بوده و منکر آن کافر است‌

دوم‌: آنکه ظهور را موقت به وقتي نکند که در نتيجه قبل از فرا رسيدن آن هنگام مايوس باشد و اين نيز به مقتضاي ادله واجب است وليکن به گونه‌اي که اگر نباشد موجب فسق است نه کفر. زيرا وي گرفتار يأسي است که حرام بوده و مي‌توان آن را از احاديث بسياري ازجمله رواياتي که وقت‌گذاران را دروغگو شمرده است استفاده نمود

سوم‌: آنکه حالت انتظار لحظه به لحظه در قلب او موج مي‌زند که مي‌توان آن را از رواياتي چون «انتظر الفرج صباحا و مساء» صبح و شام‌منتظر ظهور امام زمان باشيد؛ و هم چنين در حسن زيبايي که فرمود «ياتي بغتة کالشهاب الثاقب‌» او ناگهاني چون شهاب ظاهر خواهد شد؛و اين مقتضاي کمال ايمان و عدم آن‌، نقض ايمان است که به مقتضاي اين درجه‌، مومن بايد مانند کسي باشد که خبر آمدن مسافر را به او داده‌اند و مسافر در راه است و هر لحظه ممکن است برسد. اينک برخي ابعاد اين باور را برمي‌شمريم.