اي جان جهان شاه جهاندار کجائي

اي سر نهان مخزن اسرار کجائي



اي سبط نبي احمد مختار کجائي

اي شبل علي حيدر کرار کجائي



اي زاده ي آزاده ي ابرار کجائي

تو ميرجهاني و شه پادشهاني



فريادرس و غوث کهاني و مهاني



باز آي که عالم همه جسم است و تو جاني

بيروح جهان است چو در پرده نهاني



تو نقطه و عالم همه پرگار کجائي

ما منتظر و چشم به راه دوختگانيم



در مدرس عشق تو نوآموختگانيم



از نار فراق تو دل افروختگانيم

پروانه صفت گر درخت سوختگانيم



اي مونس اين سوخته ي زار کجائي

سخت است که ما جمع و تو غايب ز ميانه



اندر طلبت سير کنان خانه به خانه



[ صفحه يز]





هر گوشه و کاشانه همه لانه بلانه

گشتيم و نديديم ز تو هيچ نشانه



اي مقصد عشاق دل افکار کجائي

هر بر زن و بازار سراغي ز تو جوئيم



هر کوه و کمر را به سراغ تو بپوئيم



ما بر سر چوگان هواي تو چو گوئيم

هر کوي چو کوکو همه دم ذکر تو گوئيم



با ضجه و با ناله که اي يار کجائي

بازآ که فراق تو به ما درد درون شد



باز اي که دلها همه از هجر تو خون شد



دلها زغمت خون شد و از ديده برون شد

اي صاحب دين بيرق اسلام نگون شد



اي محيي دين ماحي کفار کجائي

از ظلمت ظلم است جهان هم چو شب تار



از جار اذيت رسد و از رحم آزار



جانها ز جنايات خسان خسته و دل زار

ابرار همه خوار بر فاسق و فجار



اي رافع غم دافع آزار کجائي

باقي است ز اسلام همين صورت و نامي



مانده است ز قرآن نبي صوت و کلامي



زاحکام خدا نيست به جز ذکر و سلامي

سخريه به طاعت نمايند تمامي



اي صاحب دين سيد و سالار کجائي

مردم ز عمل دو رو به فحشا شده مشعوف



همت همه بر راه خطا داشته مصروف



معروف شده منکر و منکر شده معروف

مذموم مسلماني کافر شده موصوف



اي ريشه کن کافر و فجار کجائي

از مهر گذاري به سوي کرببلا کن



يادي ز حسين و عطش و دشت بلا کن



هم ناله و هم ندبه و شيون بملا کن

بر ياري او عالميان را تو صلا کن



اي ياور حق قامع اشرار کجائي



[ صفحه يح]





کن باد ز حال دل اطفال حزينش

آنگاه که اسب آمد و پر خون شده زينش



رفتند سوي معرکه زنهاي غمينش

ديدند به کف شمر لعين خنجر کينش



تا جان کني ايثار پي ثار کجائي

از ناله ي تو ناله سوي عرش برين شد



زين غم دل ما غمزده و زار و غمين شد



سرتاسر عالم همه در آه و حنين شد

تيره چو سموات همه روي زمين شد



در چشم (اديب) است جهان تار کجائي